Do roku 1993 obowiązywała w Polsce klasyfikacja przeznaczeniowa surowca drzewnego. 1 lipca 1993 roku wprowadzono system sortowania drewna i jego klasyfikacji tzw. KJW w oparciu o podstawowe cechy charakteryzujące surowiec tj. jakość i wymiary. Przy konstrukcji systemu miano na uwadze strukturę i jakość polskich drzewostanów, stosowane technologie pozyskania i transportu drewna, a także uproszczenie norm przy uwzględnieniu zaleceń Rady EWG z 1968 roku, przepisy prawne oraz zasady obowiązujące wówczas w Unii Europejskiej. Projekty Polskich Norm opracowywane były w początkach lat 90-tych w taki sposób, aby możliwie największa liczba parametrów normy została zharmonizowana z normami międzynarodowymi ISO jak również z narodowymi normami Niemiec DIN, które w zasadzie od wielu lat były opracowywane w harmonii z normami międzynarodowymi. Norm europejskich w dziedzinie surowca drzewnego jeszcze wówczas nie było.
W związku z powyższym znacznie ograniczono liczbę stosowanych norm. Oprócz trzech norm ogólnych terminologicznych dotyczących wad drewna, podziału i symboli oraz pomiaru, obliczania miąższości i cechowania powstały cztery normy tj.:
Oprócz wyżej wymienionych pozostała jedynie do stosowania:
Polskie Normy dla surowca drzewnego od 1999 roku używane są na zasadzie dobrowolności, tak jak ma to miejsce w Unii Europejskiej.
Dobrowolność działania oznacza:
Normy zatwierdzane są na zasadzie konsensusu, co oznacza, że nie musi być jednomyślności przy uzgadnianiu projektu normy, wystarczy 2/3 głosów członków Komisji, akceptujących normę.
Obowiązująca klasyfikacja dzieli surowiec drzewny na dwie kategorie grubości tj. grubiznę, dzielącą się z kolei na:
oraz drobnicę tj. drewno małowymiarowe (M).
Źródło: Praca zbiorowa „Poradnik użytkowania lasu” Warszawa 2000